Verhalen over je *virtuele* zelf

Hier kun je verhalen posten wat je in het echt hebt meegemaakt, of je virtuele zelf heeft meegemaakt.
Ik begin.

Ergens, lang, lang geleden...
Twee Pokémon, een Sableye en een Infernape, staan dreigend tegenover elkaar...
"Goed" Zegt de Infernape. "Laten we het gevecht beginnen. Of ben je daar de bang voor?
Het was waar, de Sableye was bang, maar daar wou zij niks van laten merken.
"Nee." Zei de Sableye vol vertrouwen. "Een Sableye is niet bang. Vooral niet voor..."
De Sableye hield zijn adem in. Achter de Infernape stond een grote Groudon...
"Kkk... Kijk achhhg..."
"Oh dat?" Zegt de Infernape. "Dat is mijn vriend... Hij doet jouw niks..." Zegt zij sluw.
"Als je hem maar ook niks doet. Hahaha!"
De Sableye wou nu het liefst wegrennen, maar een gedachte hield hem stand:
Als hij zou ontsnappen, zou hij verstoten worden, en zou hij waarschijnlijk nooit zijn vrienden kunnen redden...
Toen herrinerde hij zich alles weer. De Groudon was de bewaker van de tempel waar zijn vrienden waren opgesloten, dus als hij de Groudon te vriend zou houden, zou het misschien lukken...
"Ik ben klaar." Zei de Sableye na een tijdje.
Hij pakte een scherf op, waardoor hij veranderde in een Sableye van ijs...
De twee Pokémon liepen een tijdje in het rond, en toen riep de Sableye:
"Nu ben ik er klaar mee! Ik... Val aan!"
De Sableye sprong met zijn klauwen op de Infernape, en kraste drie sneeën op de Infernape's zijn gezicht...
"Jij... Duivel" Schreeuwde de Infernape, En gooide vuurstralen op de Sableye...
De Sableye ontweek ze, wat de Infernape niet leuk vond...
"Groudie?" Fluisterde hij. "Kun jij die Sableye er van langs geven?"
"...Ja...Ik...Zal het doen... Meester..."
De Groudon steekt zijn armen in de lucht, en zijn tekens lichte fel op...
Opeens verscheen er een zwarte bol, die hoog de lucht invloog...
...En daarna met volle kracht op de grond storte.
Niet alleen de Sableye, maar ook de Infernape werd getroffen.
"AAH" Riep de Infernape, waarop de Sableye "Rawk!" Op antwoorde.
Daarna was het heel lang stil...
Er waren nu nog maar twee schimmen...
"Auw... mijn... hoofd doet zeer... en duizeld enorm..." Zei een van de schimmen, en liep naar een klein meertje, niet ver van de ontploffing vandaan...
"Wat is... dit?"
De shim verrekte geen spier, want het was geen Sableye meer, maar een mens...

Mooi verhaal.